معنی پی غر - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(اَ بَ)

پی شناس. آنکه پی برد. آنکه دریابد. قائف. (مهذب الاسماء)

(یِرْ)

نام ساکنین ناحیتی در تراکیه در طرف چپ کوه پان ژه، به عهد خشایارشا. (ایران باستان ج 1 ص 749)

(پَ / پِ سَ)

مرکّب از: پی، پشت + سر بمعنی رأس پشت گردن، قفا. قذال، پشت گردنی. لت. سیلی که بپشت گردن زنند. زدن به پشت گردن و این در لهجۀ آذری متداول است

آنکه پی برد آنکه در یابد، پی شناسقائف، اسبهایی که جایزه دوم و سوم و چهارم را میبرند

پس روی متابعت تبعیت اقتدا اقتفا: آنچه شرط شده بر من (مسعود) درین بیعت از وفا و دوستی و نصیحت و پیروی و فرمانبرداری و همراهی و جد و جهد عهد خداست

پشت گردن، قفا

((پِ جِ))

دستگاهی که به وسیله آن، شخص برای تماس گرفتن از طریق تلفن با شخص مورد نظر فراخوانده شود، پی جو (واژه فرهنگستان)، فراخوان

روستایی از دهستان چهاردانگه ی هزارجریب ساری

استخوان شانه

مرتعی که یک بار به وسیله گوسفندان مورد چرا قرار گرفته و

کنار، عقب تر

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما